အေကာ္ဒီယံ တေယာ နဲ႔ စႏၵယားတီးသံေလးေတြ ေရာတီးထားတဲ့ တီးလံုးသံေလးေတြနဲ႔အတူ..... ကၽြန္မ သိပ္ႏွစ္သက္တဲ့ Steven Tyler ရဲ႕ သီခ်င္းသံေလးကိုၾကားရလို႔ အနားမွာ႐ွိတဲ့ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ေပၚကိုၾကည့္လုိက္မိေတာ့... ထင္တဲ့အတုိင္း မာရီယာ့ဆီက ဆက္တာပါ။ ဒီေန႔ သူ႔စာသင္ခ်ိန္ ရွိေပတာကိုး။ ထံုးစံအတုိင္း သူ ဒီေန႔ မႏၱေလးသြားမွာမို႔ ျပင္ရဆင္ရဦးမွာေၾကာင့္ မလာႏုိင္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း လွမ္းေျပာတာပါ။ စာသင္ခ်ိန္မတိုင္မီ တစ္နာရီအလုိ ႀကိဳဆက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တျခားလုပ္ခ်င္တာရွိတာ သြားခ်င္တာရွိတာ လုပ္လို႔သြားလို႔ ရသြားတယ္ေလ။ မဟုတ္ရင္ သူလာႏိုးလာႏိုး ေစာင့္ေနရင္း လုပ္စရာရွိတာမလုပ္လိုက္ရဘဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတာေတြက မ်ားလွေပါ့။
...................
ကၽြန္မဇာတိမဟုတ္တဲ့ ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေနတာ အခုနဲ႔ပါဆို ႐ွစ္လေလာက္ရွိပါၿပီ။ ျမန္မာဘာသာစကားကို သင္ယူခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ ဗမာဘာသာစကားသင္တန္းေလးတစ္ခု ဖြင့္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ့။ ေရာက္စကေတာ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာ သင္တန္းေလးနဲ႔ ဒီအနီးတ၀ိုက္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာတခ်ိဳ႕ကို သင္ၾကားေပးရင္း စခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒီေရာက္ေနတာကို သိပ္မသိၾကေသးတာေရာ အသစ္ျဖစ္ေနတာေရာေၾကာင့္ ကၽြန္မ အထူးျပဳသင္ၾကားေပးခ်င္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ ျမန္မာစာ ျမန္မာစကားကို သင္ေပးဖို႔ အခြင့္အေရးက ခ်က္ခ်င္းႀကီးျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ မႏၱေလးမွာကတည္းက သင္လက္စ အဆက္အသြယ္ ႐ွိလက္စ ႏုိင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စေလးနဲ႔ပဲ အစျပဳခဲ့ရတာေပ့ါ။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ အရင္ထူေထာင္လက္စ ေက်ာင္းတစ္ခုကိုပိတ္၊ ဒီကိုေရာက္လာၿပီး သင္တန္းေလးဖြင့္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ ဒီၾကားထဲ မိဘေတြကို အေတာ္ေျပာဆို စည္း႐ုံးခဲ့ရျပန္တယ္။ သားသမီးတစ္ေယာက္ကို အသက္ေလးဆယ္နားနီးအထိ စိတ္မခ် လက္မခ် ျဖစ္ေနတတ္တာကလည္း ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာ့လူအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ မိဘနဲ႔သားသမီး စတိုင္တစ္ခုေပပဲလား မသိပါဘူး။
အခုလို အ႐ြယ္ေရာက္ရင္ေတာ့ မိဘေတြဆီကေန ခြဲထြက္မယ္ဆိုတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ နဂိုရည္႐ြယ္ခ်က္အတုိင္း အခု ကၽြန္မခြဲထြက္လာခဲ့ၿပီ။ ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြ၊ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြ ေနာက္ၿပီး တျခားစိန္ေခၚမႈေတြကို ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အေဖအေမ အကူအညီမပါဘဲ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖို႔ ဒီကို ကၽြန္မ ရာက္လာခဲ့ၿပီေလ။ ကၽြန္မအ႐ြယ္နဲ႔ဆိုရင္ ဒါက ေနာက္ေတာင္က်ေနပါေသးတယ္။ ကၽြန္မေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ဟာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆိုသလိုပဲ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အေျပာင္းအလဲေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေပၚလာေနတဲ့အခ်ိန္။ ကၽြန္မ ဒီကိုထြက္မလာခင္ေလးပဲ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အသက္ေသြးေၾကာ ဧရာ၀တီ ျမစ္ဆံုစီမံကိန္းႀကီးကို ၅ႏွစ္ေလာက္ ရပ္နားထားမယ္ဆိုတဲ့ သမၼတႀကီးရဲ႕ မိန္႔ခြန္းေၾကာင့္ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြ ၀မ္းသာအားရျဖစ္ ေနာက္ထပ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေ႐ွ႕ကိုတိုးရဲလာေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မ ဒီကိုေရာက္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ လူထုေခါင္းေဆာင္ကို ဂ်ာနယ္တိုင္းမွာ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရလာၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း အားေပးေထာက္ခံခြင့္ တစတစနဲ႔ ရလာေနတဲ့အခ်ိန္ေလ။ အမ်ား မေမွ်ာ္လင့္တာေတြ တခုၿပီးတခု ျဖစ္လာသလိုပဲ ဒီႏုိင္ငံကို ေလ့လာခ်င္လို႔၊ စိတ္၀င္စားလို႔၊ ႀကိဳက္လို႔ စီးပြားေရးလုပ္ခ်င္လို႔ စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔အတူ ႏုိင္ငံေပါင္းစံုက ႏိုင္ငံျခားသားေတြလည္း အ၀င္အထြက္မ်ားလာခဲ့တာကို ဒီရက္ပိုင္းေတြကထုတ္တဲ့ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ပါတဲ့သတင္းေတြကိုၾကည့္တာနဲ႔ သိသာတယ္ေလ။ အဆင့္မီ ဟိုတယ္ႀကီးေတြ၊ ဟိုတယ္အေသးစားေလးေတြ မလံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ အိမ္ခန္းတုိက္ခန္း ငွားခေစ်းတက္သြားတဲ့အေၾကာင္းေတြ ရွိၿပီးသား ဟိုတယ္ႀကီးေတြက မူလကေစ်းထက္ ေစ်းတက္သြားတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ပါလာတာကိုး။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မေနတဲ့ စမ္းေခ်ာင္း၀န္းက်င္မွာကိုပဲ လမ္းမွာ သြားရင္းလာရင္း ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အေတာ္ေတြ႕လာရတယ္။ ကၽြန္မဆီကိုလည္း နဂိုခင္ၿပီးသား ႏုိင္ငံျခားမိတ္ေဆြေတြကတဆင့္ ျမန္မာစာသင္ခ်င္တဲ့သူေတြ ရလာတာေပါ့။ ဒီအလုပ္လုပ္ဖို႔ ဒီအေတြ႕အႀကံဳေတြ ရခ်င္လို႔ လာတဲ့ ကၽြန္မက ဘယ္မွာျငင္းလိမ့္မတုန္းေနာ္။ သူအဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္ ညႇိၿပီး သင္ေပးရတာေပါ့။ ပိုေက်နပ္မိတာက မႏၱေလးမွာတုန္းက မသင္ေပးဖူးတဲ့ Beginner level သင္ၾကားေပးခြင့္ ရလာတာကိုပါပဲ။ ဒီမွာက အဲဒီ level ပိုေတာင္မ်ားလာတယ္။ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းတာက လူမ်ိဳးကလည္းအစံု၊ စ႐ိုက္ကေလးေတြကလည္းအစံု၊ အ႐ြယ္ေတြကလည္း အစံု၊ အလုပ္ေတြကလည္းစံုလို႔။ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ သူတို႔အားတဲ့အခ်ိန္ကို ေျပးလာၿပီး သင္ၾက႐ွာတာေလ။ တခ်ိဳ႕က အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္၊ တခ်ိဳ႕က အခ်ိန္ျပည့္အလုပ္၊ တခ်ိဳ႕က ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ဖို႔၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရရာအလုပ္လုပ္ေနၿပီး ေရေျမရာသီဥတုကို ႀကိဳက္လို႔ကို ေနေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ အမ်ားစုက ဆယ္ပတ္ဗီဇာကိုသာ ရၾက႐ွာတာ။ ၁၀ပတ္ျပည့္တာနဲ႔ ဘန္ေကာက္ကို တကူးတကျပန္သြား အဲဒီက ျမန္မာသံ႐ုံးမွာ သက္တမ္းထပ္တိုး။ ကၽြန္မေတာင္ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ အျမင္တခု ေတြ႕လာတယ္။ အခုလို ဘန္ေကာက္ျပန္ျပန္ၿပီး ေလယာဥ္စားရိတ္ေတြ ဟုိမွားတည္းစားရိတ္ေတြ ထိုင္းဘက္က ရေနမယ့္အစား မဟုတ္လည္း တိုးေပမယ့္အတူတူ ဒီမွာပဲလုပ္လို႔ရတဲ့ စနစ္ေလးေပၚလာရင္ သူေရာ ကိုယ္ေရာအဆင္ေျပ ႏုိင္ငံလည္း ၀င္ေငြတိုးေပါ့။ နားေတာ့ မလည္ပါဘူး။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ စိတ္ပင္ပန္းလြန္းလို႔ပါ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ၆လဗီဇာတဲ့ တစ္ႏွစ္ဗီဇာတဲ့ ရၾကတယ္။ ဘယ္လိုကြာၾကလဲေတာ့ မသိပါဘူး။
.............
ဘာသာစကားသင္တဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သင္ရလြယ္တဲ့သူ၊ သင္ရေႏွးတဲ့သူ၊ သင္ရခက္တဲ့သူ စတာေတြကိုလည္း မလြဲမေသြ ႀကံဳရတယ္။ အထူးသျဖင့္ ငယ္တဲ့သူေတြကို သင္ေပးရတာဟာ တတ္လြယ္တယ္။ အတုယူျမန္တယ္။ ေနာက္ မွတ္မိလြယ္ၾကတယ္ေလ။ အသက္ႏွွစ္ဆယ္စြန္းကာစ ငယ္တဲ့အ႐ြယ္ေလးေတြက်ေတာ့ အလုပ္အေနနဲ႔က သိပ္ေကာင္းေကာင္း မရၾက႐ွာပါဘူး။ ဒီမွာ႐ွိတဲ့ Private International Schools ေတြမွာ အဂၤလိပ္ဆရာ/ဆရာမအျဖစ္ ရၾကတာက မ်ားတယ္။ အလုပ္က၀င္ေငြ၊ သူတို႔ ဇာတိေျမမွာ စုေဆာင္းထားတာေလးေတြနဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေနစားရိတ္ စားစားရိတ္ကအစ ကိုယ္တုိင္႐ွာေဖြၿပီး ေနၾကရတဲ့အထဲ ဒီကဘာသာစကားကိုလည္း တတ္ကိုတတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဇြဲနဲ႔ သင္ယူၾကတာကို ကၽြန္မကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ကၽြန္မက ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ ႐ွိေပမယ့္ ဒီကိုမေျပာင္းလာခင္ကအထိ ဇာတိမွာ မိဘနဲ႔အတူေနခဲ့တာ အခုဒီလာတာကို အေဖက စိတ္ဆိုးက်န္ရစ္တာ လို႔မ်ားေျပာျပရင္ သူတို႔မွာ ပါးစပ္ေလးေတြဟသြားေအာင္ အံ့ေတြၾသလို႕။ ဒီမွာကေတာ့ မဆန္းေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ အဆန္းျဖစ္ေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဆီမွာလည္း အိမ္ေဈး ေျမေဈးေတြက အဆမတန္မ်ားလာတာမို႔ မိဘအိမ္ေတြကိုပဲ ကပ္ေနရတာေတြ ႐ွိလာၿပီး သူတို႔ယဥ္ေက်းမႈအရ ဒါဟာ ႐ွက္စရာလို႔ ယူဆၾကတဲ့အတြက္ ဇာတိမွာမေနဘဲ အခုလို ႏိုင္ငံတကာ ေလွ်ာက္ေလ့လာ ရရာအလုပ္လုပ္ရင္း ဒီႏိုင္ငံကိုႀကိဳက္သြားတာ ဆိုတဲ့ သူေတြကလည္း အမ်ားသား။ ဒါကိုလည္း ကၽြန္မကေတာ့ သူတို႔ကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ဘာလို႔ဆို မီးမပ်က္တဲ့တုိင္းျပည္ႀကီးေတြကေန လာၾကၿပီး ဒီမွာ တိုက္ခန္းအျမင့္ႀကီးေတြေပၚ ေမွာင္မဲထဲ ေရျပတ္မီးျပတ္နဲ႔ ေနႏိုင္တာကိုက လြယ္မွတ္လို႔ေလ။ ကၽြန္မ သူတို႔ကို စာသင္ေပးရတာ ႏွစ္သက္တဲ့အထဲမွာ အဲဒါေတြလည္း ပါတာေပါ့။ ဘ၀ေပါင္းစံု အယူအဆ အျဖစ္အပ်က္ေပါင္းစံုေတြကို သိရ ျမင္ရ ဆင္ျခင္ရတာေတြေလ။
.................
ကၽြန္မက G N' R တို႔ Aerosmith တို႔ကို ring tone အျဖစ္ မ႐ိုးရေအာင္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ေျပာင္းေနေပမယ့္ သူတို႔ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသီခ်င္း၊ ျမနႏၵာသီခ်င္း စတာေတြကို ring tone အျဖစ္ လုပ္ထားတတ္ၾကတာကလည္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရယ္စရာတစ္ခုေပါ့။ အေတာ္မ်ားမ်ားက အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ မအားၾကေတာ့ တစ္ပတ္ကို ႏွစ္ရက္ သံုးရက္ထက္ ပိုမတက္ႏုိင္ၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ဆို တစ္ပတ္ကို တစ္ရက္ပဲ လာႏုိင္ၾကတယ္။ ဒါေတာင္ အစည္းအေ၀းေနာက္က်လို႔ အခ်ိန္ပို႐ွိလို႔ ဆိုၿပီး အီးေမးလ္နဲ႔ ဖုန္း မက္ေဆ့ခ်္နဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ဖုန္းဆက္ၿပီး ခြင့္တုိင္ၾကေသးတာ။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ မလာျဖစ္ဘူးဆိုရင္ အၿမဲႀကိဳၿပီး အသိေပးတတ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မလည္း သူတို႔မလာျဖစ္ရင္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ သြားခ်င္တာေလးေတြကို လုပ္ခြင့္သြားခြင့္ ရေပတာေပါ့။ သူတို႔ေတြက ကိုယ့္ဆီကို တကူးတကလာၿပီး အခ်ိန္ေပး သင္ၾကရတာဆိုေတာ့ သူတို႔မလာဘူးဆိုတာ ေသခ်ာမွ ကၽြန္မကလည္း သြားစရာ႐ွိတာ သြားေလ့႐ွိပါတယ္။ အတတ္ႏုိင္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ကိုေပးထားတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ႏွစ္ဖက္စလံုးအတြက္ အလကားမျဖစ္ရေအာင္ တန္ဖုိးထား လုပ္ေပးရတာေပါ့။ ဒီအထဲေတြကမွ တစ္ရက္ေတာ့ မာရီယာဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္မနဲ႔ ျမန္မာစာသင္ခ်င္ေၾကာင္း အီးေမးလ္က တဆင့္ ဆက္သြယ္လာတယ္။ အထူးသျဖင့္ စာေရးစာဖတ္ထက္ ျမန္မာေတြနဲ႔ ဒိုးတူေဘာင္ဖက္ စကားေျပာတတ္ခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ဆက္သြယ္ေမးျမန္းေပး တာကလည္း အဆန္း။ သူကိုယ္တုိင္မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အမ်ိဳးသား။ သူက အခုေလာေလာဆယ္ ဟင္းခ်က္ေနလို႔ မအားလို႔ ပါးစပ္က သူေအာ္ေျပာေနတာေတြကို သူ႔အမ်ိဳးသားက လိုက္ေရးေပးၿပီး ေမးလ္ပို႔လုိက္တာတဲ့။ [ေနာက္ သူနဲ႔ေတြ႕မွ ျပန္သိရတာေလ] ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မအားတဲ့အခ်ိန္ သူလာႏိုင္မယ့္အခ်ိန္ ညႇိၾကရာက တစ္ပတ္ကို ညေနပိုင္း သံုးရက္သင္ဖို႔ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ အဆင္ေျပသြားၾကတယ္။ စလာတဲ့ေနက မလာမီ သူ႔အမ်ိဳးသားက ကၽြန္မဆီ ဖုန္းႀကိဳဆက္တယ္။ မာရီယာ အခု ကၽြန္မဆီ လာေနၿပီေပါ့။ ေနာက္ ၁၅မိနစ္ေလာက္ ဆိုရင္ ေရာက္ပါမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း လွမ္းေျပာတာပါ။ ဒီအထိ မာရီယာဆိုတာကို ဘယ္အ႐ြယ္မွန္း ဘယ္ပုံမွန္း ဘာအသံမွန္း ကၽြန္မ မသိရေသးဘူး။ ကၽြန္မဆီမွာ တက္ေနတဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ္တုိင္ပဲလာ စံုစမ္းၾက ဆက္သြယ္ၾကတာ မ်ားတယ္ေလ။ သူကေတာ့ အဆန္း စကတည္းက သူ႔အမ်ိဳးသားကပဲ လႈပ္႐ွားေပးေနတာ။
.............
သူလာလုိက္တာနဲ႔ ကၽြန္မတစ္ခန္းလံုး ေမႊးသြားသလိုပဲ။ ေရေမႊးနံ႕ေရာ၊ ကိုယ္သင္းနဲ႔ေရာ၊ အရပ္ေျခာက္ေပ ေလာက္႐ွိတဲ့ သူက သံုးလက္မေဒါက္ဖိနပ္ခၽြန္ႀကီး စီးလို႕။ ကၽြန္မ သူနဲ႔ အျပန္အလွန္ႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို အေတာ္ေမာ့ၾကည့္ရတယ္။ စကားေျပာရင္ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေျပာတတ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေျငာင္းလုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔။ ဖုန္းဆက္ေတာ့သာ သူ႔အမ်ိဳးသားက ဆက္တာ။ အခုအျပင္ကို တကယ္လာေတာ့ ပါမလာဘူး။ သူတစ္ေယာက္တည္း။ ေဖာ္ေတာ့ ေဖာ္ေ႐ြတယ္။ မ်က္ႏွာက ခ်ိဳတယ္။ အသက္ ခပ္ႀကီးႀကီးေပမယ့္ ျပင္ဆင္ထားတာကေတာ့ အေတာ္ေလး စမတ္က်တယ္။ စကားေျပာေနရင္း သူ႔လက္ကိုင္အိတ္ႀကီးကို ကၽြန္မစားပြဲေပၚ လွမ္းအတင္ ေနကာမ်က္မွန္ႀကီးကို လွမ္းအထည့္ ကတိုက္က႐ိုက္ေၾကာင့္ အထဲကဟာေတြ ထြက္က်ကုန္ေတာ့ ဇစ္ေလာ္ကာနဲ႔ အိတ္အၾကည္တစ္ခု ေအာက္ကို ထြက္က်သြားတယ္။ ကၽြန္မလည္း လွမ္းေကာက္ေပးလုိက္တယ္။ သူက ကၽြန္မကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာရင္း ဒါက သူ႔ရဲ႕႐ုံးမွာသံုးတဲ့ ျဗဴတီအဆက္စရီေတြပါတဲ့ ႐ွင္းျပတယ္။ နည္းတာမဟုတ္ဘူးပဲ။ ေခါင္းဖီးအစ မ်က္ေတာင္ေကာ့တဲ့ မက္စ္ကာရာအဆံုး။ ကၽြန္မက မွန္တင္ခံုေပၚမွာေရာ က်န္ေသးရဲ႕လားလို႔ အ႐ႊန္းေဖာက္ေတာ့ ဒီအထုပ္က ႐ုံးအတြက္ သီးသန္႔လုပ္ထားတာပါ တဲ့ေလ။ ကၽြန္မ သေဘာက်သြားတယ္။ ကိုယ္တုိင္က သပ္ရပ္႐ုံေလာက္ပဲ ျပင္ဆင္တတ္ေပမယ့္ သူ႔လို အေသးစိတ္ပဲမ်ားတတ္တဲ့ သူေတြကိုဆို ကၽြန္မက သိပ္သေဘာက်တာေလ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ စိတ္ခ်မ္းသာလို႔။ မာရီယာနဲ႔ ကၽြန္မ စာစသင္ၾကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း အသံထြက္အခက္အခဲနဲ႔ စေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါကလည္း အဂၤလိပ္စကားေျပာတဲ့သူေတြ ေတြ႕ရေလ့႐ွိတဲ့ အခက္အခဲတစ္ခုပါ။ တျခားေက်ာင္းသားေတြက ကၽြန္မဆီေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ျမန္မာလို ႀကိဳးစားေျပာၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ေလးပဲ ႀကိဳးစားေျပာၿပီး မျပန္မခ်င္း ဘိုလိုပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပာတတ္တယ္။ စာသင္ခ်ိန္ကလည္း တစ္နာရီသတ္မွတ္ထားေပမယ့္ သူက နာရီ၀က္ေလာက္ဆို အာ႐ုံစူးစိုက္မႈက မရေတာ့ဘူး။ နာရီတၾကည့္ၾကည့္ စကားေတြေျပာင္းေျပာ သင္ေနတဲ့စာနဲ႔မဆိုင္တဲ့ တျခားေမးခြန္းေတြ ေလွ်ာက္ေမး လုပ္လာပါေလေရာ။ ဒီေတာ့ ဆက္သင္လို႔မရမွန္းသိေတာ့ သူ႔အလုိက္ေလး သူေမးတာေတြေျဖေပး သူနဲ႔စကားေျပာေပးေပါ့။ ဒီထဲကမွ သင္ထားတဲ့စကားလံုးေတြ အသံုးေတြနဲ႔ဆက္စပ္လာရင္ ျမန္မာလိုႀကိဳးစားေျပာေပး၊ သူကလည္း အားနာနာနဲ႔ေနမွာ လုိက္ေျပာေပါ့။ ဒီကို စာသင္လာတဲ့သူေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားက သူမ်ားအေၾကာင္း မေျပာအား မေမးအားၾကသလို ဘယ္သူမွလည္း ေမးေလ့မ႐ွိၾကဘူး။ စာသင္ရင္း အေၾကာင္းအရာနဲ႔ဆက္စပ္မွသာ ေျပာၾကဆိုၾကတာေလ။ သူကေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ နာရီ၀က္ေလာက္လြန္တာနဲ႔ သူသိခ်င္တာေတြ ကၽြန္မကိုေမး သူေျပာခ်င္တာေတြ ကၽြန္မကိုေျပာ၊ ခင္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ သူ႔မွာ သားႏွစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ ႐ွိတဲ့အေၾကာင္း သူ႔ေယာက္်ားက မယ္လ္ဘန္းမွာ အိမ္အေရာင္းအဝယ္ ကိုယ္စားလွယ္လုပ္တယ္သတဲ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မဆီလာတဲ့ ကေလးေတြလို ရရာအလုပ္ ေပါေခ်ာင္ေကာင္းရတဲ့ တုိက္ခန္းမွာ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ႐ွယ္ေနၾက၊ ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဒီမွာ သူေ႒းလာလုပ္တာေလ။ ေနတာက ေ႐ႊေတာင္ၾကားမွာ လံုးခ်င္းအိမ္ ငွားေနတယ္။
...................
ဒီညေနေတာ့ မာရီယာလာမယ့္ရက္မို႔ သြားစရာ႐ွိတာေတာင္မသြားဘဲ သူ႔အလာကို ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ ဒီမွာ စာလာသင္တဲ့သူတိုင္းက အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ သူတို႔မလာျဖစ္ရင္ အီးေမးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ဖုန္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳတင္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားတတ္ၾကတယ္ေလ။ မာရီယာလည္း ဒီလိုပဲထင္ေပမယ့္ နာရီ၀က္လြန္တဲ့အထိ ဘာမက္ေဆ့ခ်္ ဘာအီးေမလး္မွ ဆက္သြယ္မလာသလို လူလည္း ေပၚမလာဘူး။
ဘာလိုလိုနဲ႔ သူေပၚမလာတာ တစ္ပတ္ေလာက္ ႐ွိသြားၿပီ။ အေၾကာင္းမၾကား ဘာမၾကားနဲ႔ဆိုေတာ့ သူ႔ႏုိင္ငံမ်ား ျပန္သြားေလသလား။ တခုခု အဆင္မေျပမ်ား ျဖစ္လို႔လား၊ ဗမာစကားသင္ရတာ သူ႔အတြက္ အရမ္းခက္ခဲတယ္လို႔ပဲ ထင္လို႔လား။ လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ သူ႔ကို ေမွ်ာ္ေနမိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေဖာ္ေ႐ြမႈေၾကာင့္ ကၽြန္မ သူ႔ကို ခင္ေနမိတာလည္း ပါတာေပါ့။ ေဟာ တစ္ရက္ေတာ့ အျပင္ေရာက္ေနတုန္း ဖုန္း၀င္လာတယ္။ သူ အလုပ္ေတြသိပ္႐ႈပ္ေနလို႔ မလာႏုိင္တာကို အရင္ဆံုးေတာင္းပန္ေလရဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဒီညေန ခါတိုင္းအခ်ိန္ သူလာခဲ့ပါ့မယ္ေပါ့။ ေစာင့္ရမွာေပါ့။ ကၽြန္မ သူ႔ကို ေစာင့္ေနလုိက္ပါတယ္။
အေကာ္ဒီယံ တေယာနဲ႔ စႏၵယားတီးသံေလးေတြ ေရာတီးထားတဲ့ တီးလံုးသံေလးေတြနဲ႔အတူ.....
ကၽြန္မ သိပ္ႏွစ္သက္တဲ့ Steven Tyler သီခ်င္းကို ၾကားရလုိ႔ အနားမွာ႐ွိတဲ့ ဖုန္းမ်က္ႏွာျပင္ကို ၾကည့္လုိက္မိေတာ့... ထင္တဲ့အတိုင္း မာရီယာ့ဆီက ဆက္တာပါ။ ဒီေန႔ သူ႔စာသင္ခ်ိန္ ႐ွိေပတာကိုး။ ထံုးစံအတုိင္း သူဒီေန႔ မႏၱေလးသြားရမွာမို႔ ျပင္ရဆင္ရဦးမွာေၾကာင့္ မလာႏိုင္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း လွမ္းေျပာတာပါ။ စာသင္ခ်ိန္မတိုင္မီ တစ္နာရီအလုိ ႀကိဳဆက္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ တျခားလုပ္ခ်င္တာရွိတာ သြားခ်င္တာရွိတာ လုပ္လို႔သြားလို႔ရတယ္ေလ။ မဟုတ္ရင္ သူလာႏိုး လာႏုိး ေစာင့္ေနရင္း လုပ္စရာ႐ွိတာမလုပ္လုိက္ရဘဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတာေတြက မ်ားလွေပါ့။
..................
"ဟိုင္း ... မဂၤလာပါ"
ေဟာ လာပါၿပီ။ ဗမာလိုေရာ အဂၤလိပ္လိုေရာ ႏႈတ္ဆက္သံနဲ႔အတူ ပ်ာယာခတ္ေနတဲ့ အမူအရာနဲ႔ မာရီယာ။ ၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္စကားဆိုလုိက္တာ တဖက္လူေတာင္ အားနာလာတယ္။ ဒီၾကားထဲ ဒီကိုမလာျဖစ္ေပမယ့္ စာေတြလုပ္ထားတဲ့အေၾကာင္းလည္း ပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ခါတိုင္းလို သူဗမာစကားေျပာ ပံုမွန္လာသင္ေတာ့မယ့္ အေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ ကၽြန္မက မာရီယာမလာေတာ့ဘူးထင္လို႔ အခ်ိန္တခ်ိဳ႕ကို အျခားေက်ာင္းသူ တေယာက္ကို ေပးလုိက္တဲ့အတြက္ တစ္ပါတ္ကို ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ ရေတာ့မယ့္အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ကၽြန္မအဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္ ေပးသေလာက္ရက္ကိုပဲ သူလာတက္ပါမယ္တဲ့ေလ။ ေနာက္ၿပီး သူ ဆယ္ရက္ေလာက္ မလာႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းကို ထံုးစံအတုိင္း မေမးရဘဲ ႐ွင္းျပေနေလရဲ့။ သူနဲ႔ သူ႔ေယာက္်ားက ဒီကို ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ ဘာစီးပြားေရးလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔ ဒီႏွစ္အေစာပိုင္းကတည္းက လာၿပီး ေလ့လာေနခဲ့တာတဲ့။ အခု သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ကိုပါ လွမ္းေခၚလုိက္ၿပီတဲ့ေလ။ သူ ဟိုရက္ေတြက ေက်ာင္းပ်က္ရတာ သူ႔သားေတြလာလို႔ သူတို႔အတြက္ ဘာအလုပ္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေပး စီစဥ္ေပးေနရတာေတြနဲ႔ မႏၱေလးကို သြားေနရတာေၾကာင့္ပါတဲ့။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မဇာတိ မႏၱေလးအေၾကာင္း ပါလာေတာ့ အဲဒီမွာ ဘာသြားလုပ္တာလဲ၊ သားေတြကို အလည္လိုက္ပို႔တာလားလို႔ ေမးမိသြားေတာ့ အလည္သြားတာမဟုတ္ဘဲ သူ႔သားဖြင့္မယ့္ဆိုင္အတြက္ သြားႀကီးၾကပ္ေပးရတာတဲ့။ အဲဒီမွာ ဘားဆုိင္ (စားေသာက္ဆုိင္နဲ႔တြဲတဲ့ အရက္ဆိုင္ ဘီယာဆိုင္ေပါ့) ဖြင့္မွာမို႔ အိမ္ေနရာ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တာေတြ ဆိုင္အတြက္လိုတာေတြကို ျပင္ဆင္ေပးေနတာတဲ့ေလ။ ကၽြန္မလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ ဒီဆိုင္ဖြင့္တာ ဘာေၾကာင့္လဲ ဟိုမွာကတည္းက အေတြ႕အႀကံဳ႐ွိလို႔လားလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ သူတို႔ အေတြ႕အႀကံဳမ႐ွိရင္ မႏၱေလးနဲ႔နီးတဲ့ ေမၿမိဳ႔မွာ ကုန္ၾကမ္းအျဖစ္ ျပည္တြင္းျဖစ္ ၀ိုင္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြကို ေဈးခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ရႏိုင္တယ္လို႔ ညႊန္ရေအာင္လို႔ပါ။ သူ ျပန္ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္မ ခဏေတာ့ မင္တက္မိသြားရတယ္။ တဆက္တည္း ကၽြန္မ ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ သတိမထားမိတဲ့ အဲဒီအပိုင္းကို စိတ္ပူရေကာင္းမွန္းလည္း သိသြားရတယ္။ သူေျပာတဲ့ စကားကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။
"ျဖဴျဖဴရဲ႔ အခုလို အသြင္ကူးေျပာင္းစႏိုင္ငံ စီးပြားေရး ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားမွာ အရက္သမား အေသာက္သမားေတြ ေပါတတ္တာက သဘာ၀ေလ။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဖက္႐ွင္ အ၀တ္အထည္ဆိုင္လိုမ်ိဳး၊ တျခားအေပၚယံ လူသံုးကုန္လိုမ်ိဳး လာဖြင့္လို႔ အလကားပဲေပါ့။ အခု ရန္ကုန္မွာေရာ မႏၱေလးမွာေရာ တခ်ိဳ႔ shopping mall ႀကီးေတြ super market ႀကီးေတြ ပိတ္လိုက္ရတာကို ၾကည့္။ အခု လက္႐ွိလည္း က်န္တဲ့ဆုိင္ႀကီးေတြက အေရာင္းေတြက် ထိုင္ေနၾကရတာေတြလည္း ရွိေနတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘားဆိုင္က တြက္ေျခအကိုက္ဆံုးပဲ။ သူက အရင္းအႏွီးမ်ားေပမယ့္ တရား၀င္အလုပ္ျဖစ္သလို ေသခ်ာတဲ့ အလုပ္လို႔ ေျပာလို႔ရလို႔ သားကိုလည္း ဒါကိုပဲလုပ္ဖို႔ အႀကံေပးၿပီး ကိုယ္တုိင္ ႀကီးၾကပ္ေပးေနတာေပါ့။ ကိုယ္တို႔လင္မယားက ဒီမွာ တစ္ဆုိင္ဖြင့္မယ္၊ သားကို တျခားၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္တဲ့ မႏၱေလးမွာေပါ့။ ကိုယ္တို႔ကလည္း ေသခ်ာတဲ့အလုပ္ပဲ လုပ္ခ်င္ေတာ့ ဒါပဲ ေ႐ြးရတာေပါ့။ အရင္းအႏွီးေလးဆံုးသြားရင္ ျပန္စရာမ႐ွိ ျဖစ္သြားမယ္ေလ"တဲ႔။ သူက ေျပာၿပီးေတာ့ သူ႔သြား ညီညီေလးေတြ ေပၚေအာင္ ေမာ့ရယ္ခ်လုိက္ေသးတယ္။ ေၾသာ္... သူတို႔ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ငံအေပၚ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီလို ျမင္သတဲ့ တြက္သတဲ့လား။ ၀မ္းနည္းေပမယ့္ သူ႔ကို စိတ္မဆိုးပါဘူး။ သူက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ႐ိုးသားစြာ တြက္ျပ တုိင္ပင္ေနတာေလ။ ကၽြန္မ ၾကည့္ဖူးထားတဲ့ ေနာ္ေဝအေျခစိုက္ ဒီဗြီဘီကလႊင့္တဲ့ ႐ုရွားႏိုင္ငံ အသြင္ ကူးေျပာင္းကာလ documentary ေလးကို ၾကည့္ဖူးထားလို႔လည္း သူ႔ကို စိတ္မဆိုးဘဲ ေခတ္အေျခအေနကို ဆင္ျခင္သြားမိတာလည္း ပါမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုမွန္းမသိ ကၽြန္မ ရင္ေလးလာသလိုပဲ။ တကယ္...။
ျဖဴျဖဴဝင္း (ျမန္မာစာ)
