ျမန္မာဗန္းစကားေတြရဲ့အဓိပၸါယ္

ျမန္မာေတြဟာ စကားပရိယာယ္ႄကြယ္ဝတဲ့လူမ်ိုးေတြပါ။ အနက္အဓိပၸါယ္ေလးတစ္ခုကိုပဲ
အခ်ိန္အခါကိုလိုက္ျပီး အမ်ိုးမ်ိုးေျပာင္းလဲေျပာဆိုေလ့ရွိၾကပါတယ္။
"ေသဆံုးတယ္"ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ေလးတစ္ခုကိုပဲ အေျခအေနကိုလိုက္ျပီး “ပရိနိဗၺာန္စံ၊ နတ္ရြာ
လား၊ အနိစၥေရာက္၊ ကြယ္လြန္၊ ေသဆံုး၊ ႃကြ၊ မာလကာသီးစား၊ ပ်ံလြန္ေတာ္မူ၊ ဂန့္” ဆိုျပီး
လူပုဂၢိုလ္အလိုက္သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသံုးျပဳေျပာဆိုၾကသလို “အိမ္သာတက္တယ္” ဆိုတာလည္း
“ေရအိမ္တက္၊ အခင္းႀကီးသြား၊ က်င္ႀကီးစြန္႔၊ အိမ္သာတက္၊ဟိုတယ္တက္၊ အေလးစြန့္၊ ေတာ
ထိုင္၊ ဝိတ္ေလွ်ာ့၊ ဗ်စ္ေနတယ္၊ အတြင္းပစၥည္းထုတ္၊ ေခြးထမင္းေကၽြး၊ ခ်ဲထိန္း”ဆိုျပီး အမ်ိုးမ်ိုး
ေျပာတတ္ၾကတာကို ေတြ့ရပါတယ္။
သာမန္ေန့စဥ္သံုးစကားေလးေတြမွာ အခုလို စကားပရိယာယ္ႄကြယ္ဝစြာ သံုးႏႈန္းေျပာဆိုၾက
သလို အဲဒီအသံုးေတြထဲက အခက္အျဖာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဗန္းစကားေလးေတြမွာလည္း အနက္တူ
ေဝါဟာရတစ္ခုတည္းကိုပဲ အမ်ိုးမ်ိုးအျပားျပား ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းၾကတာေလးေတြ ရွိပါတယ္။
ဒါတင္မကပါဘူး။ စကားလံုးတစ္မ်ိုးတည္းကေန အနက္အဓိပၸါယ္အမ်ိုးမ်ိုးျဖာထြက္သြားတဲ့
ေဝါဟာရေတြကိုလည္း ေတြ့ရွိနုိင္ပါတယ္။

အဓိပၸါယ္တူ ေဝါဟာရအသံုးကြဲျပားသြားတဲ့ ဗန္းစကားေလးမ်ား
အုပ္စုတစ္စု၊ အဖြဲ့တစ္ဖြဲ့၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းနားလည္ေအာင္ တခ်ို့စကားေတြကိုအမ်ား
ေရွ့မွာ အထာနဲ႔ေျပာဆိုၾကတဲ့အခါ တင့္တယ္ေစတဲ့ ေပၚပင္စကားေလးေတြ(ဗန္းစကား)ထဲမွာ
အဓိပၸါယ္ကတူျပီး အသံုးကြဲျပားသြားတဲ့ စကားလံုးေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ့ရွိရပါတယ္။
“အမ်ိုးသမီး၊ မိန္းမပ်ိုေလး”ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ေလးကိုပဲ လူ့အလႊာအသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ အရြယ္အပိုင္း
ျခားအလိုက္...
“ေၾကာင္မ၊ ေစာ္၊ စပယ္၊ ဂူသရဖန္၊ စကစ္၊ စပိ၊ စမူ၊ ဆူး၊ ေဆာ့စကီး၊ ျမာ၊ ေဆာလစ္၊ ဇူး၊
ဇယ္၊ ဟက္ထည္၊ ပလံုတံု၊ သိဂၤ ီေရႊစင္၊ နာဂစ္”ရယ္လို႔ ဗန္းစကားအျဖစ္ ပရိယာယ္ႃကြယ္ဝစြာ
နဲ့ အလွယ္လွယ္ေျပာဆိုသံုးနႈန္းၾကပါတယ္။
အဲ-“အမ်ိုးသမီးေတြရဲ့ တင္ပါးဆံု”ကိုေတာ့ ....
“ကာတစ္၊ ဂူ၊ ဂစ္တာ၊ ဂ်ီ၊ ပတစ္၊ ေၾကာတင္း”ဆိုျပီး အမ်ိုးမ်ိုးေျပာဆိုသံုးႏႈန္းၾကျပန္ပါတယ္။
ေနာက္ျပီး လူေရွ့သူေရွ့မွာ ေပၚတင္ႀကီး ေျပာဆိုလို့မေကာင္းတဲ့ “အေပ်ာ္မယ္၊ ျပည့္တန္ဆာ”
ဆိုတဲ့ အသံုးကိုေတာ့.......
“ကႀကီး၊ ကိြ၊ ေၾကာ၊ ၾကက္၊ ကေတာ့ကေတာ္၊ ဂရမ္မာဖံုး၊ ဆင့္ရုပ္၊ ဆိုးျပား၊ ေအစီ၊ ေအးပ
လိမ္း၊ ေအးရုပ္၊ ေအာင္ခ်စ္၊ က်စ္ဆင့္၊ နားဆင့္၊ ေမာ္ဆင့္၊ ေအာေဆာ၊ ကံုးထဏီ”လို႔ သံုးၾက
ေျပာၾကတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။
တစ္ခါ...အမ်ိုးသမီးေတြကလည္း အားက်မခံ “ေကာင္ေလး၊ ေယာကၤ်ားေလး၊ အမ်ိုးသား”တို႔
ကိုနာမ္စားအျဖစ္....
“ဂံုေလွ်ာ္၊ ငနာ၊ ငရႈိင္း၊ ဓာတ္လံုး၊ ဘဲ၊ သံဝရ၊ ရႈိးေဒါင္း၊ ဂတ္ဂတ္၊ အခြမ္း၊ ခ်စ္ခ်စ္၊ အစင္
ေလး၊ငတိ၊ ငနဲ၊ မႏုတ္”ရယ္လို႔ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းၾကျပန္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ “လိမ္ညာတယ္၊ ျဖီးျဖန္းတဲ့သူ၊ လိမ္ညာစားေနတဲ့သူ”ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကိုပဲ....
“ကြမ္းတယ္၊ က်င္တယ္၊ ေၾကာင္ဖား၊ ဘတ္၊ နံျပား၊ မညက္၊ ေရွာသၾကားျပ၊ အခ်ဥ္ဖမ္း၊ အင္
ထု၊အခ်ာဘင္၊ ရႊီး၊ အာ၊ ကပ္ဆင္”ဆိုျပီး ဗန္းစကားအလွယ္လွယ္နဲ႔ ေျပာဆိုၾကတာကိုေတြ႔ရပါ
တယ္။
ဒီဗန္းစကားအသံုးမ်ိုးအျပားေလးေတြဟာ ေျပာဆိုၾကတဲ့ အသိုင္းအဝိုင္း၊ အရြယ္အပိုင္းအျခား
မတူတဲ့ အလႊာအသီးသီးကေန ေပၚေပါက္လာရတာျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ့ရွိရပါတယ္။

စကားလံုးတစ္မ်ိုးတည္းကေန အနက္အဓိပၸါယ္အမ်ိုးမ်ိုး ျဖာထြက္သြားတဲ့ ဗန္းစကားေလးမ်ား
ဒီလိုအသံုးမ်ိုးေတြကိုလည္း ျမန္မာဗန္းစကားေလးေတြမွာ အေတာ္မ်ားမ်ားေတြ့ရွိနုိင္တာေပ့ါ။
စစ္တမ္းေကာက္မိရသေလာက္ သာဓကေဆာင္ျပပါဦးမယ္။
“ကႀကီး”ဆိုတဲ့ အသံုးေလးတစ္ခုကေန အနက္အဓိပၸါယ္နွစ္မ်ုိးျဖာထြက္သြားတာကို ေတြ့ရပါ
တယ္။
“ကႀကီး”ဆိုတာကို “ျပည့္တန္ဆာ၊ အေပ်ာ္မယ္”ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔သံုးၾကသလို နိုင္ငံရပ္ျခား
(အထူးသျဖင့္ကိုးရီးယားနိုင္ငံ) မွာေရာက္ရွိေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြကေတာ့ “ကႀကီး”ဆိုတာက
“ကိုးရီးယားလူမ်ိုး”ေတြကို ရည္ညႊန္းေျပာဆိုသံုးႏႈန္းတာကို ေတြ့ရပါတယ္။
“ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး” ဆိုတဲ့စကားလံုးေလးေတြကေတာ့ “အက်ဥ္းေထာင္”ဆိုတဲ့
အဓိပၸါယ္နဲ့သံုးသလို “အရူးေထာင္” အေနနဲ့လည္း သံုးၾကျပန္ပါတယ္။
“ခမ္းေနတယ္”ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္က “ဘိုင္ျပတ္ေနတယ္၊ ေငြျပတ္ေနတယ္”လို႔ ေျပာတျဖစ္
သလို “ကာမစိတ္မလာဘူး၊ ကာမစိတ္ကုန္ေနတယ္” ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႔လည္း သံုးၾကပါေသး
တယ္။
“ခ်က္”ဆိုတဲ့ ဗန္းစကားေလးက်ေတာ့ “ရွာေဖြျခင္း၊ ရွာျခင္း”ဆိုတဲ့ အနက္အျပင္ “ခ်စ္သူ
အေၾကာင္းစံုစမ္းျခင္း” ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ့လည္း သံုးၾကပါတယ္။
“ေျခာက္တစ္”ဆိုတဲ့ ဗန္းစကားေလးကေတာ့ “မီးျခစ္”ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္အျပင္ “နုိင္ငံေတာ္ပိုင္
ပစၥည္းကို အလြဲသံုးစားလုပ္တယ္” ဆိုတဲ့သေဘာနဲ့လည္း သံုးၾကေျပာဆိုၾကပါတယ္။
“ဂငယ္ေတြ”ဆိုတဲ့ ဗန္းစကားကေတာ့ အေမရိကန္နိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာေတြက “ဂ်ုးလူမ်ိုး”
ေတြကို ရည္ညႊန္းေျပာဆိုၾကတာျဖစ္ျပီး ဂ်ပန္နုိင္ငံေရာက္ ျမန္မာေတြကေတာ့“ဂ်ပန္လူမ်ိုး”
ေတြကို ရည္ညႊန္းေျပာဆိုၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
“ဂ်ီ”ဆိုတဲ့ ဗန္းစကားေလးတစ္လံုးကိုပဲ အနက္သံုးမ်ိုးကြဲတာေတြ့ရပါတယ္။ “ဂ်ီ”ဆိုတာက
“အမ်ိုးသမီးေတြရဲ့ တင္ပါးဆံု”ကိုေျပာတာျဖစ္သလို “ဂစ္တာ”အျဖစ္လည္းေျပာဆိုသံုးႏႈန္း
ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ “မိန္းမလွ်ာ၊ အေျခာက္” ကိုလည္း “ဂ်ီ”လို့ပဲသံုးျပန္ပါတယ္။
“ငဆိုက္”ဆိုတဲ့ ဗန္းစကားေလးကေတာ့ “ဆိုက္ကား”ကိုေျပာတာျဖစ္ျပီး “လူတံုးလူအ”ကို
လည္း “ငဆိုက္”လို့ပဲ သံုးပါတယ္။
“ဖား”ဆိုတဲ့ ဗန္းစကားေလးကိုေတာ့ “မ်က္ႏွာခ်ိုေသြးတယ္၊ မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရလုပ္တယ္”
ဆိုတဲ့သေဘာနဲ့သံုးသလို နိုင္ငံျခားမွာရွိတဲ့ျမန္မာေတြကေတာ့ “ဖိလစ္ပိုင္လူမ်ိုး”ေတြကိုနာမ္စား
အျဖစ္ရည္ညႊန္းၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ “တယ္လီဖုန္း” အျဖစ္လည္း လူငယ္ေလးတခ်ို့သံုးၾကပါ
တယ္။
“ဖားလႊတ္လိုက္ကြာ” ဆိုတာက “ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ကြာ” လို့ဆိုလိုတာပါ။
ေနာက္တစ္ခု “အႀကံအဖန္” ဆိုတဲ့စကားလုံးေလးကလည္း ဗန္းစကားမွာေတာ့ စိတ္ဝင္စားစရာ
ပါ။ “အႀကံအဖန္”ရဲ့မူရင္း အဓိပၸါယ္ေလးက “တစ္မ်ိုးတစ္ဖံုႀကံစည္ဖန္တီးမႈ”ရယ္လို့ အနက္ရွိပါ
တယ္။ ဒီစကားလံုးေလးကိုပဲ ေရႊတြင္းလုပ္သားေတြ၊ ေရႊက်င္တဲ့ေလာကသားေတြကေတာ့ ......
အႀကံအဖန္
၁- ပိုက္ဆံရေအာင္ ႀကံစည္လုပ္ကိုင္သူ
၂- က်င္းပိုင္ရွင္က ပစ္လိုက္တဲ့ျဖုန္းေတြကို ရသမွ်လိုက္ေကာက္ျပီးရသေလာက္ေရာင္းစားျခင္း
၃- တြင္းပိုင္ရွင္က အင္းနားတဝိုက္ အခ်ိန္အကန့္အသတ္(သို့)ရက္အကန့္အသတ္နဲ့ ရသ
ေလာက္ ေရႊက်င္ခြင့္/လုပ္စားခြင့္ ေပးျခင္း
၄- ေရႊက်င္ရာတြင္ အသံုးျပုသည့္ အင္းဝိုင္းလွည့္တဲ့သူ ဆိုျပီး အနက္အဓိပၸါယ္ေလးမ်ိုးေလာက္
သံုးၾကတာကို ေတြ့ရပါတယ္။
ေရႊတြင္း၊ ေရႊေတာမွာ၊ “အႀကံအဖန္တစ္ပံုးယူသြားေလ”ဆိုတာက ေရႊတြင္းပိုင္ရွင္က လုပ္သား
ကို က်င္းအနီးအနားကျဖုန္းအျဖစ္စုပံုထားတဲ့ ႏုံးေျမ၊ သဲေတြကို တစ္ပံုးေပးလိုက္တာပါ။
ရသေလာက္ေရႊက်င္ယူျပီး ရတဲ့ေရႊမႈန္ေလးေတြကို ေရာင္းစားခြင့္ ျပုလိုက္ျခင္းပါ။ ဒီေရာင္းရေငြက
ပိုင္ရွင္ကိုျပန္အပ္စရာမလိုဘဲ ယူပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္။
ဒီလိုအထူးျပဳအုပ္စုတစ္စုအတြင္း ေျပာဆိုတဲ့ ေန့စဥ္သံုးဗန္းစကားေလးေတြမွာလည္းအမ်ားသိ
ဖူး ၾကားဖူးျပီးသားေဝါဟာရတစ္ခုကိုပဲ သူတို႔နည္းသူတို့ဟန္နဲ့ အဓိပၸါယ္အမ်ိုးမ်ိုး ေျပာဆိုသံုး
ႏႈန္းၾကတာေလးေတြလည္း ရွိတာကိုေတြ့ရပါတယ္။
****ေက်ာက္ပိေတာင္း၊ ဂိတ္ဆံုး
တိုင္ဖက္၊ ပက္လက္လန္
ေျမာင္းထဲေခါင္းစိုက္
ခ်ိုအီယိုင္ပစ္ေခြလဲ****
ျမန္မာဗန္းစကားေလးေတြရဲ့ ပရိယာယ္အေၾကာင္း ေျပာဆိုေနရာက ဘာပါလိမ့္္လို့ ထင္သြားၾက
လိမ့္မယ္။ ဒီကဗ်ာေလးက တျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာပဲေတြ့နုိင္တဲ့ လၻက္ရည္
ဆိုင္ေလးေတြက ေပၚေပါက္လာရတဲ့ ေပၚပင္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။
ကဗ်ာမွာ ဆိုလိုခ်င္တဲ့ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ေသာက္လိုတဲ့လၻက္ရည္အရသာကို ေျပာတာပါ။
အရသာခ်ိုခ်ိုေလး၊ ခ်ိုတာမွခ်ိုအားႀကီးလြန္းလို့ ပစ္ေခြယိုင္လဲ က်သြားတဲ့အထိ ခ်ိုခိုင္းတာလို့
ေျပာတာပါ။
လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ စားပြဲထိုးေလးေတြရဲ့ ရြတ္ဆိုေနက် ေဆာင္ပုဒ္ေလးလို့
လည္း ဆိုရမွာပါ။
လၻက္ရည္ဆိုရင္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနယ္ဖက္က နယ္ခံေတြက အခ်ိုျပင္းျပင္းကိုေသာက္ၾက
တဲ့ဓေလ့ရွိလို့ ခ်ိုတဲ့အရသာကို ေသာက္ခ်င္ရင္ တျခားျမို့ေပၚကလူေတြက ဒီစကားေလးကို
ယူသံုးရာက တစ္ေယာက္ကတစ္ေယာက္ တစ္ေနရာကတစ္ေနရာ သံုးၾကရာကအတိႆယ
ဝုတၱိအလကၤာေျမာက္တဲ့ ဗန္းစကားအသံုးေလးက က်ယ္ျပန့္လာရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
လၻက္ရည္ဆိုင္ေတြမွာပဲ စားသံုးသူနဲ႔ေရာင္းခ်သူ၊ အေဖ်ာ္ဆရာ၊ စားပြဲထိုးတို့ အခ်င္းခ်င္းနား
လည္တဲ့ အသံုးအႏႈန္းေလးေတြကလည္း ပရိယာယ္ႃကြယ္ဝျပီး စိတ္ဝင္စားစရာခ်စ္စရာ
ေကာင္းလွပါတယ္။
လၻက္ရည္၊ ေကာ္ဖီ အရသာအေခၚအေဝၚေတြကို ေသာက္လိုတဲ့ အရသာအလုိက္ ကိုယ့္အထာ
နဲ့ ကိုယ္ခြဲျခားျပီး ေျပာဆိုေလ့ရွိပါတယ္။
“ဆီးခ်ို”ဆိုတာကေတာ့ “အခ်ိုလံုးဝမပါတဲ့လၻက္ရည္”ကိုဆိုလိုတာပါ။
“ခ်ိုစိမ့္”ဆိုရင္ေတာ့ “အခ်ိုေရာ အစိမ့္ေရာ(နို့မ်ားမ်ား)” ထည့္ခိုင္းတာပါ။
“ေပါ့စိမ့္”က်ျပန္ေတာ့ “အခ်ိုေပါ့ျပီး နို့ေတာ့မ်ားမ်ား”ေပါ့။
“က်စိမ့္”က်ေတာ့ “အဖန္ရည္က်က်ေလးနဲ့ နို့မ်ားမ်ားေဖ်ာ္ေပး”လို့ဆိုတာပါ။
“ဖန္စိမ့္”ဆိုတာက “နို့စိမ္းမ်ားတဲ့ လၻက္ရည္”ပါ။
“ပုံမွန္”ကေတာ့ “မခ်ိုလြန္း မခါးလြန္း မက်လြန္း မဖန္လြန္း၊ အားလုံးကို အခ်ိုးညီ”ေဖ်ာ္ခိုင္း
တာပါ။
“ဖန္ခ်ို”ကေတာ့ “အခ်ိုေလွ်ာ့ျပီးအက်ရည္မ်ားမ်ား” အိပ္ခ်င္ေျပလိုတဲ့သူေတြအလုပ္ပင္ပန္း
ျပီး လန္းဆန္းလိုသူေတြက မွာေသာက္ေလးရွိပါတယ္။
“ခ်စ္ေကာင္း”ကေတာ့ “ေကာ္ဖီခါးခါး”ေသာက္လိုတာျဖစ္ျပီး “သီရိေဂ်”ဆိုတာကေတာ့“ဘ
လက္ေကာ္ဖီ” ကိုမွာတာပါ။ “စကၤာပူ ေလးျဖဴ” ဆိုတာက “ေကာ္ဖီနဲ့လၻက္ရည္အေရာကိုမွ
အရသာခပ္ျပင္းျပင္းေလး၊
ခပ္က်က်ေလး”ေသာက္လိုတာပါ။ေဟာ မႏၱေလးကယူနီစန္လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ မေန့တစ္ေန့
ကေပၚလာတဲ့ ေပၚပင္ဗန္းစကားေလးတစ္ခုက “နန္းေဝခြက္ေသး” ပါတဲ့။ “နို့မႈန့္အေသး
တစ္ခြက္”လို့မွာတာပါ။နို့မႈန့္နာမည္က “နန္းေဝ”ေလ။ ဒါကိုအစြဲျပုျပီးေပၚေပါက္လာတဲ့
စကားအသံုးေလးတစ္ခုေပါ့။
ေနာက္ျပီး “ဘယ္ညာ နွစ္ခြက္”လို့မွာလိုက္ရင္ အေဖ်ာ္ဆရာက “လၻက္ရည္တစ္ခြက္ေကာ္ဖီ
တစ္ခြက္”ကိုမွာတာ သေဘာေပါက္ျပီ။ ေဟာ “ေရႊဘခ်ကြာ” ဆိုတာကေတာ့“ေရေႏြးႀကမ္း”
ခ်ခိုင္းတာပါ။ “တိုင္ကီတစ္ခြက္” ဆိုတာကေတာ့ “လၻက္ရည္ပံုမွန္ႏွစ္ခြက္စာ”ေဖ်ာ္ခိုင္းတာပါ
ခြက္ႀကီးႀကီးခပ္မ်ားမ်ားေသာက္လိုသူေတြအတြက္ေပါ့။
“ဟာ့တီး”ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ထားဝယ္ဖက္္မွာဆိုရင္ “က်စိမ့္အျပင္းစားအရသာ” ကို
ေျပာတာျဖစ္ျပီး မႏၱေလးမွာေတာ့ “ဟာ့တီး”ဆိုတာ “လၻက္ရည္ခပ္က်က်ေလးခြက္တစ္ဝက္”
ကိုမွာတာပါ။
အရသာအေထြေထြအျပားျပားကိုပဲ ေသာက္လိုတဲ့သူေတြရဲ့ စိတ္္ႀကိုက္ေဖ်ာ္ေပးရုံသာမက
ဘူး၊ ကိုယ့္အထာ နဲ့ကိုယ့္ေဝါဟာရေလးေတြကိုလည္း တီထြင္ျပီး ေန့စဥ္ေျပာဆိုေနၾကတာ
က ျမန္မာျပည္လၻက္ရည္ဆိုင္ေလးေတြရဲ့ ခ်စ္စရာဓေလ့ေလးတစ္ခုပါ။
ျမန္မာေတြ အလႊာအသီးသီးမွာ ေျပာဆိုသံုးႏႈန္းေနတဲ့ေပၚပင္စကား၊ ဗန္းစကားေလးေတြမွာ
လည္း စကားပရိယာယ္ႁကြယ္ဝတာကို ေတြ့ၾကရပါတယ္။
ဒီလိုအနက္မ်ိုးျပားေလးေတြဟာ မွတ္တမ္းတင္ထားတာမ်ိုးလည္း မရွိေသး၊ အဘိဓာန္ဝင္
တည္ပုဒ္ေတြလည္း မဟုတ္ေလေတာ့ နားမလည္လို့ ဒါမွမဟုတ္ အဓိပၸါယ္မသိလို့ ရွာခ်င္ေဖြ
ြခ်င္ရင္ အခက္အခဲေတြ့လာရနိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒါေလးေတြကို တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ေဝါဟာရသမိုင္း ျဖစ္ေစဖို့အတြက္ တတ္နုိင္သ
ေလာက္ျပုစုမွတ္တမ္းတင္ေရးသားလိုက္ရတာပါ။ စာေရးသူမသိေသးတဲ့ ဒီအထဲမွာလည္း
မပါဝင္ေသးတဲ့ ဗန္းစကားမ်ိုးျပားေလးေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိေနဦးမွာပါ။
တတ္နိုင္သေလာက္ျဖည့္စြက္ အႀကံျပုၾကပါလို့ ေျပာျကားရင္း...........


ညလင္းျဖဴ ျဖဴျဖဴဝင္း(ျမန္မာစာ)